لهجه های عربی در قرآن

لهجه های عربی در قرآن

آنچه از لهجه های عرب وارد قرآن شده است.

♦️ در این باره اخبار بسیاری نقل شده:

✅ از ابن عباس آمده است که گفت: «قرآن بر هفت لهجه نازل شد که پنج لهجه‏اش از تیره‏هاى عجز از هوازن است» که عبارتند از: سعد بن بکر و جشم بن بکرو نصر بن معاویه و ثقیف، اینها همه از هوازن مى‏باشند و به آنها (علیا هوازن) گفته مى‏شود.

✅ ابو حاتم سجستانى: «قرآن به لهجه: قریش و هذیل و تمیم و ازد و ربیعه و هوازن و سعد بن بکر نازل شد».

✅ برخی گفته‏اند: (قرآن) تنها به لهجه مضر نازل شد، به دلیل اینکه عمر گفته: «قرآن به لهجه مضر فرود آمد».

✅ به حکایت ابن عبد البر بعضى تمام لهجه‏ها را از مضر دانسته‏اند که هذیل و کنانه و قیس و ضبّه و تیم الرباب و اسد بن خزیمه و قریش باشند.

اما مثال هایی از این لهجات:

به لهجه کنانه‏

(السُّفَهاءُ): جاهلان.

(خاسِئِینَ): خوار شدگان.

(قَبِیلًا): آشکارا.

(بِمُعْجِزِینَ): پیشى گرفتگان.

(مُبْلِسُونَ): مأیوسان.

(دُحُوراً): باراندن.

(الْخَرَّاصُونَ): دروغگویان.

به لهجه هذیل‏

(وَ الرُّجْزَ): عذاب.

(شَرَوْا): فروختند. در حالیکه معمولا به معنای خریدن است.

(صَلْداً): پاکیزه‏اى.

(مِنْ فَوْرِهِمْ): از چهره آنها.

(فُرْقاناً): راه بیرون شدنى.

(حَرِّضِ): برانگیز.

(انْفِرُوا): جهاد کنید.

(السَّائِحُونَ): روزه داران.

(الْعَنَتَ): گناه.

(واجِفَةٌ): ترسناک.

(مَسْغَبَةٍ): قحطى، گرسنگى.

  لهجه حمیر

(إِمامٍ): کتابى.

(حُسْباناً): سردى، برفى.

(مِنَ الْکِبَرِ عِتِیًّا): از بزرگسالى به سستى و ناتوانى رسیده‏ام.

(مَآرِبُ): نیازهایى.

(خَرْجاً): قرار دادى.

  لهجه أزدشنوءة:

(لا شِیَةَ): بى نشان، بى عیب.

(أُمَّةٍ) « هود، 8»: چندین سال.

(الرَّسِّ): چاه.

(کاظِمِینَ): غمناکان.

لهجه مذحج:

(رَفَثَ): جماع.

(الْخُرْطُومِ): بینى.

  لهجه قیس عیلان:

(لَخاسِرُونَ): گم‏شدگان.

(تُفَنِّدُونِ): مسخره کنید.

(رَجِیمٍ): لعنت شده.

♦️ و نیز از لهجه های دیگری هم یاد شده است که از ذکر آن خود داری می کنیم...

لینک مطلب

https://t.me/quranied/290